Tam, gdzie pił kawę pan Chagall

Mam słabość do książek. Różnych. Kucharskie zajmują mi już całkiem sporo miejsca, ale nie mogę się powstrzymać, żeby od czasu do czasu nie kupić nowej. Lubię je przeglądać, wpatrywać się w zdjęcia, czytać przepisy i historie z nimi związane. Nawet, jeśli nie mam zamiaru nic gotować, czasem biorę którąś do ręki i tak sobie z nią spędzam czas. Moja miłość do Kuchni polskiej ujawniła się zresztą dość wcześnie... Pamiętam, że jako kilkuletnia dziewczynka malowałam zawzięcie obrazki w książce mojej mamy. Ale jestem rozgrzeszona - siostra niektóre strony zabazgrała kredkami kilka lat wcześniej ode mnie. Teraz zapisuję zupełnie inne rzeczy, i to wyłącznie na marginesach. Czasem jest to tylko symbol "+," jako oznaczenie, że robiłam i było dobre. Czasem notatki w stylu "dodać mniej cukru", "więcej śliwek" itp. Innym razem notuję nieudane eksperymenty z modyfikowaniem przepisu, np. "w żadnym wypadku nie dodawać papryki". ;)

Książki "do czytania" to zupełnie inna kategoria i traktuję je z większą czcią. Nie piszę w nich, nie podkreślam i nie zaginam stron. Od pewnego czasu również nie pożyczam, bo albo wracają po pół roku, albo wcale, a ja się z książkami związuję emocjonalnie. Zdarza mi się nawet czytać od czasu do czasu cudzą książkę, a potem kupić ją tylko po to, żeby sobie stała na półce, żebym o niej pamiętała, choć prawdopodobieństwo, że jeszcze kiedyś ją przeczytam od deski do deski jest znikome - te, które czytałam wielokrotnie, można by policzyć na palcach jednej ręki.

Kolejna kategoria, którą bardzo lubię, to albumy fotograficzne. Nie zajmują tyle miejsca, co kucharskie, choć bywają równie mocno inspirujące. Zdarza się, że to właśnie album foto kupuje jako pamiątkę z jakiegoś miejsca. Jak Amor di gatti, z kotami fotografowanymi przez Hansa Silvestera, który jest najfajniejszą pamiątką z Mediolanu, jaką udało mi się znaleźć. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że Silvester to najsłynniejszy koci fotograf, i że w tym zafoliowanym albumie kryje się tyle piękna i gracji... Kupiłam go trochę w ciemno, dodatkowo zmotywowana tym, że był to jedyny egzemplarz w całej księgarni.

Najsłynniejsze kafejki literackie Europy to mój najnowszy nabytek. Mam problem z klasyfikację - jest trochę albumem, troche przewodnikiem, a trochę taką zwykłą książką "do poczytania". Jeśli ciekawi jesteście, gdzie Balzak zamawiał pół litra kawy na raz, w której kawiarni Picasso spotykał się z Chagalem i dlaczego Simone de Beauvoir i Jean-Paul Sartre siadywali przy oddzielnych stolikach, to ta ksiązka powinna Was zainteresować. Zawiera kilkadziesiąt historyjek, które moim zdaniem byłyby świetne jako kanwa innej, o wiele dłuższej opowieści.

Choć oczywiście i ta książka ma sporo minusów. Pierwszy, i największy (dosłownie), to format. Wydawcy nie przyszło do głowy, że ktos mógłby chcieć zwiedzać np. Paryż z tą książką w ręku, i nadał jej formę 25x30 cm. Po rozłożeniu zajmuje mi pół stołu, nie sposób zabrać jej ze sobą do tramwaju, w łóżku też zresztą czyta się niewygodnie.

Kolejna sprawa to fotografie. Przecież kawiarnie to taki wdzięczny temat! Autorem wiekszości zdjęć jest Andrew Midgley, podobno zawodowy fotograf, ale mam przeczucie, że sama wykonałabym tę pracę lepiej... Fotki z "Kafejek" są sztampowe do bólu.

Wstęp wygląda trochę tak, jakby autorka książki, Noel Riley Fitch, nie mogła się zdecydować, czy to ma być książka dla kawowych laików, czy dla osób już nieco zaznajomionym z tematyką. Wyszło tzw. niewiadomoco, i to zdecydowanie za długie, ze zdaniami wypełnionymi słowną watą.

I na koniec cena. 65 zł. Uzasadniona formatem, jakością papieru i sztywną okładką, jednak, co tu dużo mówić, nie wiem, czy dla wiekszości czytelników nie lepszą inwestycją byłaby nowa książka Jamiego Olivera. ;)

A jakie książki Wy lubicie? Które kucharskie uważacie za godne polecenia, a które w praktyce okazały się kompletną porażką?